Rozdział 35.

Obudziłam się przytulona do Zayn`a. Nie spał już tylko wpatrywał się w ekran telewizora.
- Co mnie nie budzisz? - wyciągnęłam zdrętwiałe nogi i położyłam się wygodnie.
- Spokojnie, nie działo się nic ciekawego. - położył dłoń na moim kolanie.
- Gdzie Claudia?
- Prawdopodobnie jeszcze u siebie.
- Dzieciaki wstajemy, śniadanie na stole. - mama stanęła w przejściu do kuchni w zielonym fartuchu.
- Juuuuuż mamo. - wstałam ciągnąc za sobą Zayn`a.
Usiadł na krześle, a ja obok niego.
- Wyspani?
- Ja nie narzekam. - spojrzałam na Malika. - Było całkiem wygodnie. 
- Zdecydowanie wygodnie. - przytaknął.
- Za chwilę powinni być chłopcy, z tym uroczym głodnym blondynkiem na czele. - oznajmiła nam mama stawiając na stole kolejne talerze. 
- Wszyscy przyjdą? 
- A czemu miałabym kogoś pominąć?
- Jakbyś wiedziała, to byś jednego z nich wykopała szybciej, niż by się tu pojawił. - mruknęłam do siebie za nim do kuchni wparowali chłopcy. 
- Co na śniadanie? - tak, wiadomo kto się pytał. Niall jako pierwszy usiadł przy stole witając się z moją mamą. 
- Gdzie Claudia? - spytał Lou, patrząc wymownie w stronę Liam`a. 
- Jeszcze u siebie. - odpowiedziała Patrycja siadając Haroldowi na kolanach. 
- Yy. to ja pójdę skorzystać z toalety. - Liam po wyjściu z kuchni, skręcił w kierunku schodów, prowadzących na piętro do pokoju Claudii. 

[ Perspektywa Liam`a ] 

To był chyba jedyny moment, który mogłem wykorzystać, by porozmawiać z Claudią, z osobą na której na prawdę mi zależy. Miałem zapukać do drzwi, ale zrezygnowałem zaraz po tym jak na schodach pojawiły się dziewczyny. Wpadałem do jej pokoju, zamykając drzwi na klucz. 
- Co ty wyprawiasz?!
- Musimy porozmawiać. - stwierdziłem, podchodząc do niej bliżej, automatycznie się ode mnie odsunęła.
- Nie zbliżaj się do mnie! - zabolało, dziewczyna, którą kocham czuje do mnie wstręt. 
- Payne otwórz te cholerne drzwi! - z korytarza dobiegały głosy dziewczyn. 
- Claudia, proszę, daj mi to wszystko wyjaśnić. To był przypadek, jeden głupki błąd. 
- Przypadek? Jak ciążę można nazwać głupim błędem? Jak możesz nazwać swoje dziecko błędem! - ściszyła głos i zapatrzyła się w punkt poza mną. - Ufałam ci, ufałam Liam, a ty wczorajszego wieczora wszystko zacząłeś jak i definitywnie skończyłeś.
Odwróciła się do mnie, a w jej oczach można było ujrzeć cierpienie i łzy spływające po policzkach. Nie mogłem znieść jej w takim stanie, chodź sam to u niej wywołałem. Czułem jak i do moich oczu napływają łzy. 
- Błagam, wysłuchuj mnie, daj mi chodź chwilę na wyjaśnienie tego wszystkiego. Nie musisz nawet odpowiadać, tylko mnie wysłuchaj. 
Spojrzała na mnie oczami pełnymi łez i wyszeptała : mów. Usiadła na brzegu łóżka, czekając na moje wyjaśnienia. Chciałem podejść do niej i po prostu przytulić, poczuć jej zapach, ale zrezygnowałem, teraz miałem szansę wytłumaczyć jej to wszystko, nie chciałem spieprzyć choć tej szansy. 
- Ona...z nią byłem dawno temu, jeszcze za nim postanowiłem na ważniejszy krok z tobą. Spotykaliśmy się, na początku na prawdę coś do niej czułem, ale to jednak z czasem minęło. Zaczęła coraz częściej mnie olewać, dla innych...dla innych mężczyzn, kilkakrotnie widziałem ją z paroma, ale zawsze tłumaczyła się znajomym lub kolejnym członkiem rodziny. Z czasem miałem tego dość, zawsze to ja miałem być na jej zachcianki, a u niej moje imię na liście potrzebnych jej osób znajdowało się na szarym końcu. Kilkanaście tygodni temu, byliśmy na jednej imprezie u znajomego, gdy zobaczyłem ją z kolejnym obcym mi mężczyzną, spiłem się, z żalu i złości. Dalej nic nie pamiętam. Rano obudziłem się z nią w jednym łóżku. Jeżeli na prawdę do czegoś doszło nie byłem tego świadomy. Claudia, wiem, że prawdopodobnie te słowa nic nie zmienią, ale...kocham Cię. Kocham Cię, jesteś, byłaś i jeszcze długo będziesz najważniejszą dla mnie osobą. Tak cholernie chciałbym Cię teraz pocałować, albo chociaż przytulić, ale boję się, że mnie odtrącisz.
Wstała z łóżka i powoli do mnie podeszła.
- To będzie pożegnanie Liam.
Wspięła się na palce kładąc swoje delikatne dłonie na mojej twarzy. Schyliłem się, by ostatni raz poczuć jej usta na swoich, ostatni raz zasmakować tego uczucia motyli w brzuchu kiedy ona się przy mnie znajduje. Przesunęła palcem po moich wargach, by po chwili palce zastąpić ustami. Pocałowała mnie, co odwzajemniłem natychmiast. W tym pocałunku było zawarte wszystko:  miłość, żal, cierpienie jak i nadchodząca tęsknota, za tym co działo się ostatni raz. Odsunęła się ode mnie i z zaszklonymi oczyma wypowiedziała, dwa cholernie ważna dla mnie słowa. 
- Kocham Cię, ale nie mogę Ci ponownie zaufać, nie mogę. 
Odwróciła się do mnie plecami, zasłaniając twarz dłońmi, by po chwili wybuchnąć głośnym płaczem. 
- Claudia. - ostrożnie dotknąłem jej ramienia. 
- Wyjdź. Proszę, wyjdź, może bez ciebie będzie mi łatwiej. 
- Claudia. 
- Wyjdź! - krzyknęła zanosząc się jeszcze większym płaczem. 
Chociaż trudno było mi tak ją zostawiać, spełniłem jej prośbę. Przed wyjściem jeszcze wyszeptałem: wciąż mam nadzieję, że jeszcze przyjdzie to co już odeszło. Wyszedłem z pokoju i zsunąłem się po ścianie siadając na podłodze. Nie mogę jej teraz stracić, nie pozwolę na to, żeby cierpiała, przez jedną nieplanowaną noc. Wstałem z podłogi z nowym postanowieniem i wszedłem z domu nie zważając na nawoływania przyjaciół.

[ perspektywa Claudii. ] 

Nie minęło nawet pięć minut od wyjścia Liam`a, a dziewczyny już pojawiły się w moim pokoju. Żeby oderwać moje myśli od tego co się przed chwilą wydarzyło wyciągnęły mnie na spacer, na spokojny spacer z przyjaciółmi. Szliśmy pobliskimi ulicami, w dość drętwej atmosferze, chłopcy zauważyli Liam`a idącego po drugiej stronie ulicy. Przed nami stanęła  Sarah. Była to dziewczyna, która zrujnowała nasz związek. Chyba dość dobrze zapamiętała mnie z wczorajszego wieczoru, bo od razu do nas podeszła. 

- Witam znów. 

- Odejdź, nie mamy na Ciebie, ani chęci ani czasu. - Lou jak zwykle stanął w mojej obronie. 

- Chciałam tylko przekazać coś byłej mojego Liam`ka. - podeszła bliżej mnie - Mam nadzieję, że teraz jeśli miedzy wami już wszystko skończone, usuniesz się z naszego życia, bo moje dziecko potrzebuje ojca, którym jak wiesz jest Liam. 

- Waszego życia? Dobra skończ pierdolić, bo nie chce mi się już udawać, że mnie to interesuje. 

- A powinno. W końcu najpiękniejszą rzeczą jest to, że on teraz będzie ze mną.

- Wiesz, chyba jednak nie. Nie ma piękniejszego widoku, niż twój ukochany chłopak płaczący ze szczęścia i miłości DO MNIE.

- Pierdolę sugestię i wytłumaczenia, biorę pod uwagę czyny. - zbliżyła się jeszcze bardziej i z nienawiścią w oczach uderzyła mnie w twarz. Gdyby nie Niall pewnie bym upadła.

- Wybacz mi mało wysublimowane słownictwo, ale wypierdalaj głupia szmato zanim cię zajebię. 

Po wypowiedzeniu przeze mnie tych słów, przede mną znikąd pojawił się Liam.

- Co ty robisz?! Nie masz prawa jej dotykać! I wiesz co?! Żałuje, cholernie żałuję, że cie w ogóle poznałem!

- Liam. - Sarah chciała do niego podejść, ale odpychając ją wysyczał w jej kierunku : Daruj sobie. 

Stałam tak zdezorientowana na  środku chodnika nie rozumiejąc całej zaistniałej sytuacji. 

- I co, myślisz, że jeżeli Liam raz stanął w twojej obronie jesteś nie wiadomo kim? - Sarah nie zważając na obecność chłopaka ponownie zbliżyła się do mnie.

- Przyszła taka blond szmata jak ty i zniszczyła wszystko o co mam zamiar walczyć i na czym mi zależy! - rozzłoszczony zacisnął dłonie w pięści. Pewnie gdyby nie chłopacy, zrobiłby coś głupiego. Kątem oka zauważyłam zbierający się wokół nas tłum. Nie chcąc robić zamieszania na środku chodnika wróciliśmy do domu w jeszcze bardziej dołujących humorach, niż przed wyjściem. Wszyscy łącznie z Liam`em zostali w salonie na dole, a ja chcąc odreagować skierowałam się w stronę swojego pokoju.

____________

I co sądzicie? Cholernie długo powstawał ten rozdział, więc mam nadzieję, że się podoba. 

W związku z tym, że dla mnie jest to ważne proszę, bardzo proszę  o 20 KOMENTARZY ; D 

+ http://1dsidebyside.blogspot.com/